Τα Φαντάσματα του Θόδωρου Παπαγιάννη, συνέντευξη στη Γεωργία Σκοπούλη

Δημοσιεύθηκε στον Ηπειρωτικό Αγώνα 23/12/2018

Το βιβλίο «Τα Φαντάσματα του Θόδωρου Παπαγιάννη» τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο βιβλίου γνώσεων για παιδιά. Ένα βιβλίο που τα μηνύματά του δεν προλαβαίνει το ένα το άλλο. Κάθε του λέξη, κάθε του εικόνα και ένα μήνυμα. Που αργά και αβίαστα τρυπώνει στον νου και την ψυχή του παιδιού. Εδώ δεν έχουν θέση ο διδακτισμός και τα πρέπει. Τα βιώματα του ίδιου του καλλιτέχνη, η πορεία του σαν δάσκαλου και δημιουργού, έτσι όπως με σεβασμό και μαεστρία τα τοποθέτησε στο βιβλίο της η κυρία Μυρογιάννη, συνιστούν ένα κομμάτι της ιστορίας μας, του πολιτισμού μας.

Εφ’ όλης της ύλης μάς μίλησε ο καλλιτέχνης Θόδωρος Παπαγιάννης. Για τη ζωή του, για τις σπουδές του, για το «έργο ζωής», το Μουσείο, για τα Φαντάσματά του, για το βιβλίο.

Ζωή σαν παραμύθι, κύριε Παπαγιάννη!  Έτσι παρουσιάζεται στο βιβλίο της κ. Μυρογιάννη…
Με όλα τα σκαμπανεβάσματά της. Γεννήθηκα στο Ελληνικό Ιωαννίνων (Λουζέτσι) το 1942. Κατοχή, φτώχια τα χρόνια εκείνα στο χωριό. Αλλά και ολόκληρη η ζωή σκληρή. Δουλειά, επιμονή και υπομονή.

Από το όνομά της πήρανε το όνομά τους τα Γιάννενα

Συζήτηση με τη Λίλη Σακκά για την παράσταση "Όπως μας έφεραν οι άνεμοι" και την ιστορία της νεράιδας Γιάννως

Δημοσιεύθηκε στον Ηπειρωτικό Αγώνα 18/05/2018

Ποιητικός ο τίτλος της παράστασης όπως και η ίδια η παράσταση ποίηση είναι.

Δεν περίμενα να δω και κάτι διαφορετικό να βγαίνει από το μυαλό και την ψυχή της Λίλης Σακκά, της σκηνοθέτριας της παράστασης "Όπως μας έφερναν οι ανέμοι".

Κάθε κείμενο στα χέρια της γίνεται ποίηση, βγάζει φτερά, και πετάει... σαν τον άνεμο! Με σεβασμό πάντα στο κείμενο που παίρνει στα χέρια της, ευρηματική σκηνοθεσία, και αλλαγή ρόλων μπροστά στο θεατή σαν αυτό να είναι μέρος της παράστασης. Τους απολαύσαμε στο όμορφο μικρό θεατράκι στο Κάστρο του Αγίου Αντρέα στην Πρέβεζα, την Τετάρτη στις εννιά του Μάη. Είναι μια παράσταση της οποίας το κείμενο έχει γράψει η Άννα Αφεντουλίδου στηριγμένο σε ηπειρώτικες παραδόσεις για Νεράιδες και στο διήγημα του Χρήστου Χρηστοβασίλη «Το κάστρο της Νεράιδας».

Το τέλος της ζωής είναι συνέχεια της ίδιας της ζωής

Ανταπόκριση από το 2ο Διεπιστημονικό Συμπόσιο "Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε; (ΠΠΠ)" που έγινε στο Κολυμπάρι Χανίων

Δημοσιεύθηκε στον Ηπειρωτικό Αγώνα 02/05/2018

Ευθανασία, λέξη ελληνική, σημαίνει καλός θάνατος. Τι σημαίνει όμως καλός θάνατος; Και πότε έρχεται; Για τους πιστούς με το κάλεσμα του Θεού. Γι’ αυτούς που δεν πιστεύουν με το κάλεσμα της Φύσης. Και στις δυο περιπτώσεις θάνατος καλός, θάνατος ειρηνικός και ήρεμος στο σπίτι, ανάμεσα σε πρόσωπα αγαπημένα. Έτσι γινόταν επί αιώνες. Πριν τη ανάπτυξη της τεχνολογίας και την εξέλιξη της επιστήμης.


Πού πεθαίνουν σήμερα, τις περισσότερες φορές, οι άνθρωποι; Σε κάποιο κρεβάτι νοσοκομείου ή στην εντατική ανάμεσα σε ξένους και απρόσωπους, ανάμεσα σε σωληνάκια και μηχανήματα. Χωρίς ένα χέρι να χαϊδεύει το μέτωπό τους, χωρίς λόγια αγάπης και παρηγοριάς.

Η μετάφραση πράξη αγάπης και τέχνης πράξη, συνέντευξη στη Γεωργία Σκοπούλη

Δημοσιεύθηκε στον Ηπειρωτικό Αγώνα 17/04/2018

Μνήμη και αγάπη. Ιστορική μνήμη και αγάπη. Δυο βασικοί ιδεολογικοί άξονες της ποίησης της Γιώτας Παρθενίου. Οι συνθέσεις της έχουν ποιότητα τόσο αισθητική όσο και διανοητική. Το έργο της, στο σύνολό του, ενώνεται ή καλύτερα διασταυρώνεται καθώς συναντά όλα τα μεγάλα ποιητικά ρεύματα που μας έρχονται από την καβαφική πόλη, το καβαφικό σύμπαν, και φτάνουν ως τις ποιητικές συνθέσεις του Ρίτσου και του Σεφέρη. Τα παραπάνω είναι ένα απόσπασμα από τον πρόλογο του Απόστολου Παπαϊωάννου, στο μεταφρασμένο στη Ρουμάνικη γλώσσα βιβλίο ποίησης της Γιώτας Παρθενίου, με τον τίτλο POEME - ΠΟΙΗΜΑΤΑ. Είχαμε τη χαρά να μιλήσουμε με την ποιήτρια.

Είναι, κυρία Παρθενίου, ένα καινούργιο έργο η μετάφραση της ποίησής σας στη Ρουμάνικη γλώσσα;

Όχι, είναι ένα έργο ανθολόγησης της ποίησής μου από το 1981 μέχρι το 2012.


Μπορείτε να μας πείτε πότε αρχίσατε να γράφετε ποίηση;

Σε ηλικία δεκαεφτά χρονών έγραψα το πρώτο μου ποίημα και συνέχισα να γράφω σε όλη μου τη ζωή. Αν και η μάνα μου έλεγε ότι όταν ήμουν έξι-εφτά χρονών έβρισκε ανάμεσα στις χτιστές πέτρες του τοίχου μικρά χαρτάκια δικά μου. Κάτι έγραφα. Τι έγραφα; Χάθηκαν...

Περπατήσαμε μαζί το δικό του βουνό... (βίντεο από την εκδήλωση)

Θεατρικές αφηγήσεις: Στις κορυφές της ζωής του Στέφανου Σκοπούλη

Θεατρικές αφηγήσεις με τίτλο «Στις κορυφές της ζωής του Στέφανου Σκοπούλη» την Τετάρτη 14 Μαρτίου και ώρα 20:00, στο Καμπέρειο Θέατρο.

Οι αφηγήσεις βασίζονται στο βιβλίο μου «Περπατήσαμε μαζί το δικό του Βουνό»

Λύδιας Κονιόρδου: Δεν νιώθω «απέναντι» σε κανέναν. Νιώθω «μαζί», συνέντευξη στη Γεωργία Σκοπούλη

Δημοσιεύθηκε στον Ηπειρωτικό Αγώνα 21/02/2018

Μια σπουδαία ηθοποιός που σημάδεψε το ελληνικό θέατρο, αλλά και σκηνοθέτης και δασκάλα. Σήμερα είναι στο υπουργείο πολιτισμού και... «κονταροχτυπιέται». Η Λυδία Κονιόρδου σπούδασε αγγλική φιλολογία στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, με το οποίο και συνεργάστηκε, και ιδρυτικό μέλος του θεάτρου της Άνοιξης. Για εννέα χρόνια ήταν μόνιμο μέλος του θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν, όπου έπαιξε ρόλους ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν, Γιώργου Λαζάνη, και Μίμη Κουγιουμτζή. Πήρε μέρος ως κορυφαία χορού σε πολλά έργα αρχαίου δράματος και πρωταγωνίστησε σε έργα του Σοφοκλή, του Αισχύλου, του Ευριπίδη στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Διετέλεσε καλλιτεχνική διευθύντρια στα Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα Βόλου και Πάτρας. Δίδαξε σε ιδιωτικές δραματικές σχολές, στο Εθνικό και στο Τμήμα Θεατρολογίας της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Ήταν, για πολλούς, ένα ξάφνιασμα, τόσο η επιλογή του πρωθυπουργού όσο και η δική σας αποδοχή. Νιώσατε, έστω και μια στιγμή, να πείτε «έχω πιο σπουδαία πράγματα να κάνω»;

Έρχονται φορές στη ζωή του καθενός, όπου καλείται με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο να υπηρετήσει το κοινό καλό και όχι μόνο τις προσωπικές του υποθέσεις. Το δημόσιο συμφέρον, όχι αποκλειστικά το ιδιωτικό.Η συνείδησή μας, μέσα από τη διεύρυνση μιας παγκοσμιοποιημένης πραγματικότητας, αντιλαμβάνεται όλο και πιο καθαρά ότι το ιδιωτικό είναι απόλυτα συνυφασμένο με το δημόσιο. Όταν το ιδιωτικό συμφέρον βλάπτει το δημόσιο, είναι θέμα χρόνου να βλάψει τελικά και το ίδιο το ιδιωτικό. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε ιδίως πάνω στους συμπολίτες μας που είναι ευάλωτοι.

Ο εγκέφαλος του παιδιού μαθαίνει με άλλες ταχύτητες ...

Με την ευκαιρία της ημερίδας «Πώς μαθαίνει ο εγκέφαλος; (ΠΜΕ)», που διοργάνωσε το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων στα Γιάννενα στις 29 Νοέμβρη 2017, είχα την τιμή και την χαρά να μιλήσω με την ομιλήτρια κ Μαρία Ζαφρανά, Ομότιμη καθηγήτρια του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Δίδαξε στο Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών.

Η κυρία Ζαφρανά είναι «πολλά πράγματα μαζί», μα κυρίως ασχολήθηκε με τον εγκέφαλο και την εκπαίδευση. Εισήγαγε από το 1985 στον Ελλαδικό χώρο τα ευρήματα των Νευροεπιστημών για τη δομή και λειτουργία του ανθρώπινου εγκεφάλου στο σχεδιασμό αποτελεσματικών αναλυτικών προγραμμάτων στο χώρο της εκπαίδευσης, ιδιαίτερα της προσχολικής. Βασισμένη στις παιδαγωγικές θεωρίες και πρακτικές της, λειτουργεί στην Θεσσαλονίκη η «Μοντεσοριανή Σχολή Ζαφρανά», παιδικός σταθμός και νηπιαγωγείο.
Είναι ασύλληπτο, μας είπε, Τι, Πώς, Πόσα και με τι ταχύτητες μπορεί να μάθει ο εγκέφαλος του παιδιού! Αρκεί να διασφαλιστεί η ψυχική του υγεία και η παροχή ποιοτικά και ποσοτικά κατάλληλων ερεθισμάτων στην κατάλληλη ηλικία. Το Μοντεσοριανό σύστημα, είπε, με τη σωστή εφαρμογή του από την μεριά των εκπαιδευτικών, πετυχαίνει όλα τα παραπάνω.

Η χρυσή εποχή

Κυρία Ζαφρανά, όταν λέμε εκπαίδευση, τι εννοούμε;
Έναν κρατικό θεσμό, στόχος του οποίου είναι η απόκτηση από μέρους των παιδιών βασικών ικανοτήτων και δεξιοτήτων στους τομείς της γλώσσας, των μαθηματικών και των φυσικών και κοινωνικών επιστημών που θα τα καταστήσουν ικανά να ενταχθούν αποτελεσματικά στην κοινωνία, όχι μόνον ως καταναλωτές αλλά και ως δημιουργοί.