Πέμπτη 30 Νοεμβρίου 2017

Ο γλύπτης Κυριάκος Ρόκος μιλάει στη Γεωργία Σκοπούλη

Ναι, είμαι στρατευμένος. Γιατί θα βόλευε το σύστημα να μην είμαι. 


«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Γιάννενα. Ο πατέρας μου Κλεάνθης ήταν τηλεγραφητής και απ’ το Μέτσοβο. Η μητέρα μου, Πελαγία, μοδίστρα και Γιαννιώτισα• και μια απ’ τις τρεις κόρες ενός απ’ τούς πρώτους κομμουνιστές της πόλης μας, του τσαγκάρη μπάρμπα-Γούσια Μπαμπούρη, σύντροφου και φίλου του γιατρού των φτωχών, του περίφημου Νικολάου Σκοπούλη. Αυτές οι λίγες αράδες διαμόρφωσαν και τους χαρακτήρες του αδερφού μου Δημήτρη Ρόκου και τον δικό μου.

Το 1961 κατεβήκαμε στην Αθήνα, με παρότρυνση του ξεχωριστού καθηγητή των Γαλλικών στη Ζωσιμαία Σχολή και του καθηγητή των Καλλιτεχνικών σπουδαίου γλύπτη Παύλου Βρέλλη, για σπουδές στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Από τότε αισθανόμουν την ανάγκη όλο να ξαναγυρίζω και ν’ απολογούμαι στον Θεό Μιτσικέλι και στη Θεά Παμβώτιδα για την πορεία μου στα χρόνια που όλο και πιο γρήγορα τρέχαν μακρυά.»

Παρασκευή 10 Νοεμβρίου 2017

Αυτές που ζήσανε σε δυο κόσμους- Συνέντευξη στον Κώστα Στοφόρο

23 ζωές… Από σελίδα σε σελίδα, νιώθεις έναν κόμπο στο λαιμό. Πολεμάς και με τα ίδια τα δικά σου τα στερεότυπα. 23 γυναίκες. Αλβανία, Βοσνία, Βουλγαρία, Γεωργία, Ουζμπεκιστάν, Ουκρανία, Πολωνία, Ρουμανία, Ρωσία, Τσεχία…

Ένας διαφορετικός χάρτης της Ευρώπης απλώνεται μπροστά σου. Αυτές που ζήσανε σε δυο κόσμους ο απολύτως εύστοχος τίτλος του βιβλίου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Oasis. Η Γεωργία Σκοπούλη, δημοσιογράφος που τιμά το επάγγελμα, έχει συγκεντρώσει αυτές τις μαρτυρίες μέσα σε ένα διάστημα έξι ετών. Και η εικόνα που προσπαθούν να περάσουν νεοφιλελεύθεροι αναθεωρητές της ιστορίας, αυτοί που προσπαθούν να εξισώσουν τον φασισμό με τον κομμουνισμό, συντρίβεται κάτω από τις ανθρώπινες μαρτυρίες.

Όμως και όσοι νομίζουμε ότι γνωρίζουμε, πολλά είναι αυτά που μας αποκαλύπτει το βιβλίο αυτό. Η ιστορική αφήγηση αποκρύπτει συχνά την καθημερινότητα. Βλέπουμε το δάσος αλλά χάνουμε τα δέντρα, θα έλεγα κάνοντας μια αντιστροφή.

Αυτό το βιβλίο αξίζει να διαβαστεί απ’ όλους μας. Δεν είναι ουδέτερο και δεν μένει σε ευχολόγια και κροκοδείλια δάκρυα. Η συγγραφέας μένει διακριτικά στο περιθώριο κι αφήνει τις γυναίκες να μιλήσουν. Καιρός να τις ακούσουμε κιόλας!

Ακόμη και στη συνέντευξη με τη κυρία Σκοπούλη, θα δείτε ότι φροντίζει και πάλι να δώσει το λόγο σε αυτές που ζήσανε σε δυο κόσμους…



Πώς αποφασίσατε να κάνετε αυτή την έρευνα με τις «γυναίκες που ζήσανε σε δύο κόσμους»;

Νομίζω κάθε λογικός άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του και τη ζωή θα χει πολλές φορές αναρωτηθεί: για πού τραβάει αυτός ο κόσμος;