Το νέο βιβλίο του Γιάνη Δημολιάτη: Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΡΑΥΓΗ

13 αφηγήματα συνθέτουν τη Μεγάλη Κραυγή. Θα μπορούσε να ειπωθούν και διηγήματα. Αυτοδιηγήματα, καθώς είναι αφηγήσεις εκ βαθέων. «Αυτά που δεν έχετε τολμήσει να πείτε ούτε στον εαυτό σας», ζητήθηκε από συγγενείς που φροντίζουν ανίατα πάσχοντες...

Το βιβλίο εστιάζει στο πώς οι άνθρωποι βίωσαν ή βιώνουν τη σχέση τους με τη χρόνια νόσο  η οποία λίγο πολύ υπάρχει (ή θα υπάρξει) σε κάθε οικογένεια, στο τι τελικά είναι ένα σύστημα υγείας και στο πώς καλύπτει αυτές τις ανάγκες της οικογένειας. Με τα μάτια αυτών που έχουν βιώματα: «Μόνο καταλαβαίνουν αυτοί που το ζουν. Κανένας άλλος. Κανένας.» δήλωσε κοφτά μία αφηγήτρια

«Θά ’θελα να βγάλω μια μεγάλη κραυγή, που να φτάσει μέχρι τον ουρανό ψηλά, μέχρι τον ουρανό ψηλά να φτάσει. Τέτοια μεγάλη κραυγή. Νιώθω ώρες-ώρες ότι πάρα πολύ με καταπίεσαν, και δεν είχε κανένας το δικαίωμα να το κάνει. Κανένας.» αναλύθηκε η αφηγήτρια παλεύοντας με κόπο πολύ να συγκρατήσει τους λυγμούς της. «Α! αυτό δεν είναι δικό μας θέμα», της αντιγυρίζουν αμέσως οι ειδικοί- αυτοί που εσείς θεωρείτε ειδικούς. «Αυτό είναι θέμα της κοινωνίας ν’ αποφασίσει», αποσείουν από πάνω τους τις ευθύνες... παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο! Πικρό γαρ.

Κατέβηκα λοιπόν κι εγώ στην κοινωνία και την αφουγκράστηκα: Μια δυστυχισμένη, Μια φυλακισμένη, και Μια παγιδευμένη στο χορό του Ζαλόγγου· Μια ανάμεσα πεπόνι και φράουλες, Μια που ζούσε για τις αναλαμπές, Μια σκλαβωμένη που καρτερεί τη λευτεριά της, και Μια που δε μπορεί να δει τη ζωή της χωρίς εκείνον· Ένας που τα ξέρει από μέσα, Μια που έβλεπε έναν Γολγοθά, και Μια που μας άφησε τη διαθήκη της· Μια γιαγιά που δεν ξέρει από τι πέθανε ο παππούς της, Μια κόρη που διαλύθηκε η οικογένειά της «κυριολεκτικά», και Μια εγγονή που έγινε γιατρίνα για να προστατέψει την οικογένειά της «από αυτό το σύστημα», στο δόκανο της προόδου πιασμένες, αδειάζουν την ψυχή τους από αυτά που δεν είχαν τολμήσει να πουν ούτε στον εαυτό τους.

Έτοιμες από καιρό. Όχι σαν έτοιμες. Έτοιμες. Περίμεναν κάποιος, επιτέλους, να τους χτυπήσει την πόρτα. «Μόλις προλαβαίνομε!» είπε η Ήρα. «Πρέπει να σου τα διηγηθώ πριν πάω κι εγώ στο τρελάδικο. Ο άνθρωπος είναι η απάντηση οποιαδήποτε κι αν είναι η ερώτηση.» συμπλήρωσε. Φοβούμαι ότι και το ερώτημα είναι ο άνθρωπος…

Ας ακούσομε τις ίδιες! (ο έχων ώτα ακούειν...)

ΜΑΡΙΝΑ: Καταρχάς δεν είμαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Είμαι η δυστυχία που σπέρνει η Ιατρική. Ακριβώς αυτό!

ΜΕΛΠΩ: Όχι, ποτέ! Δεν το είπα ποτέ. Για μένα η ζωή μου ήτανε το πιο φτηνό πράγμα. Δεν τη σεβόμουνα τη ζωή μου.

ΧΑΡΙΤΗ: Ζω σε μια φυλακή. Όταν εκείνος βγήκ’ απ’ το νοσοκομείο, εγώ δεν είχα πια περίοδο.

ΚΙΚΗ: Κι εμείς ζούσαμε για τις αναλαμπές. Νομίζω δεν είχα δικαίωμα να μην της δώσω τη δυνατότητα, αφού η επιστήμη την έδινε. Για μένα δεν θα το ήθελα ποτέ!

ΦΡΥΝΗ: Δεν ξέρω πώς θα ήταν η ζωή μου χωρίς εκείνον. Στις φίλες μου δεν έλεγα ποτέ ότι έχω πέντε αδέρφια. Έλεγα ότι έχω τέσσερα.

ΑΓΛΑΪΑ: Όταν θα είμαστ’ ελεύθερες. Θεέ μου, τι σού ’φταιξα και μ’ έκανες να βλέπω τον κόσμο μές από δυο παράθυρα;

ΒΑΓΓΕΛΙΤΣΑ: Υπόγραψα! τι νά ’κανα; Είπα, αν δεν πάρω τώρα ψυχοφάρμακα δεν θα πάρω ποτέ στη ζωή μου.

ΒΙΡΓΙΝΙΑ: Θεέ μου, ευχαριστώ που έφυγε πριν από μένα. Γιατί θα τη φόρτωνα στο γιο μου πλέον. Αυτή είναι η διαθήκη μου.

ΗΡΑ: Καθόλου σαν ζευγάρι ζωή δε ζούμε. Παράτα τον, λέει, και φύγε! Υπάρχει ωμότητα· παράτα τον και φύγε. Τη διαχείριση από την πλευρά των τριών εκείνων δεν εγκρίνω

ΤΕΡΨΙΧΟΡΗ: Έγινα γιατρός για να γλιτώσω την οικογένειά μου από αυτό το σύστημα. Φοβάμαι τόσο πολύ το θάνατο…

ΘΑΛΕΙΑ: Μόνο καταλαβαίνουν αυτοί που το ζουν. Κανένας άλλος. Εμένα το μυαλό μου επί 24ώρου ήταν εκεί. Κοιμόμουν και το μυαλό μου εκεί, σηκωνόμουν και το μυαλό μου εκεί.

ΑΝΤΡΙΑΝΑ: Είπα και ξανατολέω, απάν’ στην εγχείρηση· τίποτ’ άλλο. Ο θάνατος είναι ηρεμία.

ΛΟΥΚΑΣ: Κράτησέ με! του λέει. Φεύγω. Πρέπει οι καθηγηταί, κάποιος καθηγητής, να βγάλει ένα βιβλίο τέτοιο, ότι να ...

«Θυμάμαι τον παππού μου είκοσι χρόνια πριν, ίσως και παραπάνω. Νεφρική ανεπάρκεια, του είπαν. Κι εκείνος απάντησε: Εγώ δε ζω με σακούλα! Ήμουν πολύ μικρή τότε, δεν είμαι σίγουρη ότι θυμάμαι καλά την απάντησή του. Γι’ αυτό όμως που είμαι σίγουρη είναι ότι εκείνος έζησε και πέθανε με τον τρόπο που ήθελε και τη στιγμή που ήθελε: Όρθιος.» προλογίζει η Παναγιώτα Κωνσταντάρα, ψυχολόγος, μάστερ του Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών “Αντιμετώπιση του Πόνου”.

«Προκλητικό για την ιατρική κοινότητα και ανακουφιστικό για τους ανθρώπους», δηλώνει ποιητής και εκδότης λογοτεχνικού περιοδικού στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου "Συζήτηση", μια καινοτομία που ενσωματώνει τον αναγνώστη του. «Εύχομαι να ανακουφίσει την ιατρική κοινότητα και να προκαλέσει τους ανθρώπους», τον διόρθωσε κοινωνική λειτουργός...

Γιάνης Δημολιάτης

6-12-2014